Lymeziekte is een infectieziekte die zich met vele verschijningsvormen en een wisselend beloop kan manifesteren in vrijwel alle orgaansystemen. Er wordt uitgegaan van de volgende classificatie (arbitraire indeling):

1. Vroege gelokaliseerde lymeziekte;
2. Vroege gedissemineerde lymeziekte;
3. Late lymeziekte (o.a. acrodermatitis chronica atroficans (ACA)).

Acrodermatitis chronica atroficans (ACA) is een uiting van late lymeziekte en ontstaat vele maanden tot jaren na de infecterende tekenbeet, voornamelijk bij vrouwen op middelbare leeftijd. Ongeveer 30% van de patiënten weet zich een tekenbeet of onbehandeld EM op de plaats van de ACA te herinneren. Na een halfjaar tot na meer dan tien jaar ontstaan geleidelijk huidafwijkingen aan een been of een arm. Het eerste symptoom is vaak een roodblauwe verkleuring met geringe zwelling van beperkte omvang. In 70% van de gevallen zijn deze gelokaliseerd aan de benen, vooral aan de strekzijde van de onderbenen en om de enkels. Een perifere neuropathie is bij tweederde van ACA patiënten aanwezig. Vrijwel 100% van de patiënten met ACA hebben Borrelia-IgG-antistoffen en een kleine minderheid heeft ook detecteerbare Borrelia-IgM-antistoffen. De histopathologie van ACA is niet pathognomonisch maar ondersteunt de klinische diagnose. Verricht histopathologisch onderzoek en Borrelia-PCR (sensitiviteit 75%) op een biopsie van de laesie wanneer er op basis van klinische verschijnselen en de uitslag van het serologisch onderzoek twijfel blijft bestaan over de diagnose acrodermatitis chronica atroficans.